عمو زنجیرباف

بسم الله الرحمن الرحیم

 عموی من زنجیر باف بود. او همه زمستان، برف ها را به هم بافت و سرما را به سرما گره زد و یخ را به یخ دوخت؛ و هی درختان را به زنجیر کشید و پرنده ها را به بند و آدم ها را اسیر کرد.

جهان را غل و زنجیر و بند و طناب او گرفت.

ما گفتیم : ای عموی زنجیر باف! زنجیرهایت را پاره کن که زنجیر، سزاوار دیوان است، نه آدمیان که آزادی ، سرود فرشتگان است و رهایی ، آرزوی انسان.

او نمی شنید، زیرا گرفتار بندهای خود بود و هیچ زنجیربافی نیست که خود در زنجیر نباشد.

فصلی گذشت و سرانجام او دانست تنها آنکه سرود رهایی دیگران را سر می دهد، خود نیز طعم رهایی را خواهد چشید.

پس زنجیرهای خود را پاره کرد و زنجیرهای دیگران را هم. و آنها را پشت کوههای دور انداخت.

پرنده آزاد شد و درخت آزاد شد و بابا آمد؛ با صدای بابونه و باران با صدای جویبار و قناری و با خود شکوفه آورد و لبخند.

عموی زنجیر باف، زنجیرهای پوسیده و خود کهنه اش را دور انداخت؛ و از جهان نام تازه ای طلب کرد ...

و از آن پس ما او را نوروز صدا کردیم.

"عرفان نظرآهاری"

 میلاد حضرت زهرا سلام الله علیها

روز مادر

و

نوروزتان مبارک