از هرچه می رود سخن دوست خوش تر است ...

بسم الله الرحمن الرحیم

از هر چه می رود سخن دوست خوشترست

پیغام آشنا نفس روح پرورست

هرگز وجود حاضر غایب شنیده ای

من در میان جمع و دلم جای دیگرست

شاهد که در میان نبود, شمع گو بمیر

چون هست اگر چراغ نباشد منورست

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ

صحرا و باغ زنده دلان , کوی دلبرست

جان می روم که در قدم اندازمش ز شوق

درمانده ام هنوز, که نزلی محقرست

کاش آن به خشم رفته ی ما آشتی کنان

بازآمدی که دیده ی مشتاق, بر درست

جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی

وین دم که می زنم ز غمت دود مجمرست

شب های بی توام شب گورست در خیال

ور بی تو بامداد کنم روز محشرست

گیسوت عنبرینه ی گردن تمام بود

معشوق خوبروی چه محتاج زیورست

سعدی خیال بیهده بستی امید وصل

هجرت بکشت و وصل هنوزت مصورست

زنهار از این امید درازت که در دلست

هیهات از این خیال محالت که در سرست

سقوط برتری جویان

بسم الله الرحمن الرحیم

امام کاظم علیه السلام می فرمایند:

هر گاه خداوند بدی مورچه را بخواهد، به او دو بال می دهد که پرواز کند تا پرنده ها او را بخورند.